Okręty liniowe były to w zasadzie galeony wojenne XVII w., przeznaczone do walki w szyku liniowym. Okręty te ustawiano w linii jeden za drugim, w związku z czym musiały mieć taką samą prędkość i uzbrojenie, aby mogły sprawnie wykonywać manewry zgodnie z rozkazami przekazywanymi z okrętu flagowego. W tym celu linia nie mogła mieć żadnych słabszych ogniw, w które mógłby wedrzeć się przeciwnik, by w ten sposób ją przełamać. Z tego powodu wynikła potrzeba przydziału okrętów do poszczególnych klas.
Tak więc od końca XVII w. Anglicy podzielili swoją flotę wojenną na 6 klas, z których trzy pierwsze reprezentowane były przez okręty liniowe, wchodzące w skład głównego szyku liniowego. Największym i najsławniejszym angielskim okrętem liniowym był „Victory”, okręt flagowy Horatio Nelsona, jednego z najbardziej znanych admirałów w historii żeglugi. Nelson wspólnie z admirałem Collingwoodem odniósł zwycięstwo nad połączoną flotą francusko-hiszpańską w bitwie pod Trafalgarem w 1805 r. i w ten sposób definitywnie otworzył oceany świata dla hegemonii brytyjskiej.
Admirał Nelson poległ w bitwie jako bohater Anglii a jego okręt został pamiątką narodową, znajdującą się dzisiaj w suchym doku w Portsmouth. Turyści zwiedzający ten pamiątkowy okręt mogą usłyszeć głos Nelsona, wycie burzy, rozkazy bojowe i grzmoty dział będące dźwiękową inscenizacją bitwy pod Trafalgarem. „Victory” jest okrętem pięciopokładowym z trzema pokładami artyleryjskimi, na których są umieszczone 92 działa a dalszych 12 znajduje się na podwyższonym pokładzie rufowym. Odległość, na którą 32-funtowe działa mogły prowadzić ogień, wynosiła 2,2 km, ale celne strzały z przebiciem burty okrętu przeciwnika były możliwe tylko na odległość 300-400 m. Ilość dział oraz ich kalibry na „Victory” często się zmieniały, tak samo jak i takielunek oraz zabudowa rufy, bowiem okręt był kilka razy przebudowywany.
Pod Trafalgarem „Victory” na pierwszych dwóch masztach miała 4 żagle rejowe, na stermaszcie 3 żagle rejowe i bezanżagiel oraz na bukszprycie 2 żagle podbukszprytowe i 2 sztaksle. Przy korzystnym kierunku wiatru, gdy podniesione były również żagle wytykowe, „Victory” osiągała prędkość nawet 14 węzłów. W Portsmouth na „Victory” brakuje żagli, jak również i większości oryginalnych dział, zachowała się jednak bandera głównodowodzącego flotą brytyjską, która powiewa nad okrętem.
