CCF20140103_00023 (Kopiowanie)

Żaglowiec szkolny GLORIA – Kolumbia

Wodowanie: 1967 r

Stocznia: Bilbao, Hiszpania

Armator: kolumbijska marynarka wojenna

Bandera: kolumbijska

Ożaglowanie: bark

Typ: statek szkolny

Materiał: stal

Długość: 76 m

Szerokość: 10,6 m

Zanurzenie: 5 m

Wyporność: 1380 ton

Powierzchnia żagli: 1400 m2

Napęd pomocniczy: 530 KM

Załoga: 130 – 140 osób

Sposób użytkowania: statek szkolny marynarki wojennej

IMG_20170702_0005(0)

 

Epoka dalekomorskich wypraw żaglowców dobiegła końca po II wojnie światowej. Jedynymi jednostkami tego typu, które ciągle pływały po oceanach, pozostały statki szkolne, jednak ich przyszłość także była niepewna. Pierwsze regaty Tall Ships Races w 1956 r. były wyrazem tęsknoty za dawnymi czasami i zostały pomyślane jako ostatni zlot wielkich żaglowców. Od 1939 do 1967 r. zwodowano tylko cztery takie jednostki: indonezyjską barkentynę „Dewaruci” (1953), chilijską czteromasztową barkentynę „Esmeralda” (1954), zachodnioniemiecki pełnorejowiec „Gorch Fock II” (1958) oraz argentyński „Libertad” (1960).

IMG_20170702_0005

W 1968 r. oddano do użytku statek szkolny kolumbijskiej marynarki wojennej, nazwany „Gloria”, który – mimo że nic na to nie wskazywało, ponieważ kolejną podobną jednostkę skonstruowano dopiero dziewięć lat później – zapoczątkował nową generację rejowców. Nad projektem pracowali inżynierowie z madryckiej firmy Senermar, wypróbowując modele kadłuba w specjalnych zbiornikach i testując ożaglowanie w tunelu aerodynamicznym. Podczas budowy statku w stoczni ASTACE w Bilbao zastosowano najnowocześniejsze metody konstrukcyjne. Mimo to nie wprowadzono żadnych rewolucyjnych zmian, a nawet powrócono do zarzuconych już rozwiązań, takich jak wysoki mostek na śródokręciu hamujący przepływ wiatru.

IMG_20170702_0004(0)

Pojawiły się też pewne niedogodności: postawiony grotżagiel zasłaniał sternikowi widok w kierunku dziobu, a lekki brak symetrii burt wymuszał ustawienie steru pod niewielkim kątem, gdy statek płynął na wprost. Gotowy kolumbijski żaglowiec, nazwany imieniem małżonki generała Gabriela Rebeiza Pizarra, późniejszego ministra obrony, został oficjalnie przekazany we wrześniu 1968 r., a funkcję statku szkolnego zaczął pełnić w listopadzie. Pływają na nim głównie kadeci studiujący na trzecim roku Akademii Marynarki Wojennej, zdobywając praktyczną wiedzę z zakresu nawigacji i ucząc się kierowania ludźmi.

Załoga składa się zazwyczaj z 10 dyplomowanych oficerów i 30 podoficerów, 20 marynarzy, pięciu instruktorów oraz 80 kadetów, których średnia wieku nie przekracza 19 lat. „Gloria” wypływa z portu macierzystego często i daleko; bierze udział w większości wielkich międzynarodowych imprez żeglarskich w obydwu Amerykach, w Europie i na Dalekim Wschodzie.

W 1970 r. odbyła rejs dookoła świata, a ponadto uczestniczyła w wielu regatach i zlotach: w 1976 r. w Tall Ships Races na trasie z Bermudów do Newport, Nowego Jorku i Bostonu, z okazji dwusetnej rocznicy uchwalenia Deklaracji niepodległości Stanów Zjednoczonych; w 1980 r. w Tall Ships Races w Europie; w 1982 r. w Tall Ships Races upamiętniających 300-lecie Filadelfii; w 1984 r. w Tall Ships Races z Portoryko na Bermudy, a następnie do Halifaksu i Quebecu, gdzie odbywał się zlot żaglowców; w 1986 r. w Operacji Żagiel w Nowym Jorku; w 1988 r. w Tall Ships Races z okazji 200–lecia osadnictwa w Australii; w 1989 r. w zlocie w Rouen dla uczczenia wybuchu rewolucji francuskiej; w 1990 r. w Operacji Żagiel w Amsterdamie; w 1992 r. w Tall Ships Races z okazji 500-lecia pierwszej wyprawy Kolumba do Ameryki; w 1997 r. w Tall Ships Races do Osaki w Japonii; w 1999 r. w regatach „Gorączka złota w San Francisco”, połączonych z rejsem do Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie; w 2000 r. w Operacji Żagiel oraz Tall Ships Races na trasie Halifax-Amsterdam, skąd popłynęła do Brestu.

„Gloria” zapoczątkowała serię czterech barków zaprojektowanych przez Senermar i zbudowanych przez stocznię ASTACE. Pozostałymi (nieco większymi) jednostkami z tej grupy są statki żaglowe oddane do użytku w latach 1976-1982: ekwadorski „Guayas”, wenezuelski „Simon Bolivar” oraz meksykański „Cuauhtemoc.”

CCF20140103_00023 (Kopiowanie)

Epoka dalekomorskich wypraw żaglowców dobiegła końca po II wojnie światowej. Jedynymi jednostkami tego typu, które ciągle pływały po oceanach były żaglowce szkolne, jednak ich przyszłość także była niepewna. Pierwsze regaty Tall Ships Races w 1956 roku były wyrazem tęsknoty za dawnymi czasami i były pomyślane jako ostatni zlot wielkich żaglowców. Od 1939 do 1967 roku zwodowano tylko cztery takie jednostki. W 1968 roku oddano do użytku statek szkolny kolumbijskiej marynarki wojennej, nazwany GLORIA, który zapoczątkował nową generację rejowców. Podczas budowy nie wprowadzono żadnych rewolucyjnych zmian, a nawet powrócono do zaniechanych już rozwiązań, takich jak wysoki mostek na śródokręciu hamujący przepływ wiatru. Pojawiły się też pewne niedogodności: postawiony grotżagiel zasłaniał sternikowi widok w kierunku dziobu, a lekki brak symetrii burt wymuszał ustawienie steru pod niewielkim kątem, gdy statek płynął na wprost.

spacer

Odpowiedz