Największa sława statków wikingów przypada na okres od VIII do Xl stulecia. Powstały one z łodzi, które według skalnych rycin znalezionych w Szwecji i Norwegii, pochodzą z III tysiąclecia p.n.e. Historyk rzymski Tacyt w 98 r. pisze o lekkich i wąskich łodziach Suinów, czyli Szwedów, które mogły żeglować w obydwu kierunkach, bowiem posiadały identyczny kształt rufy i dziobu, co ułatwiało również dobijanie do brzegu. Jedna z łodzi tego typu, bez żagla i stępki, pochodząca z około IV w. p.n.e., została znaleziona w 1921 r. na duńskiej wyspie Alsen.
Fragmenty tej tak zwanej Hjortspringskiej łodzi znajdują się dzisiaj w Muzeum Narodowym w Kopenhadze. Również inna łódź z IV w., wykopana w 1863 r. w duńskim Nydamie, a znajdująca się dzisiaj w muzeum morskim w Kilonii, nie miała żagli ani stępki. Za pierwowzór prawdziwych łodzi wikingów uważa się łodzie znalezione w 1920 r. na południe od Bergen. Te tzw. łodzie Kvalsundskie pochodzące z V—VIII w. również nie miały żagli, za to miały już stępkę i poszycie klinkierowe, jakie zastosowane było na wszystkich innych typach łodzi wikingów.
Poszycie to było niezwykle elastyczne dzięki połączeniu klepek z ożebrowaniem za pomocą korzeni świerkowych. żagle na łodziach wikingów zaczęto stosować powszechnie dopiero w VIII w., zaś przedtem statki te używane były tylko na krótkie, w większości przypadków pirackie, rejsy do fiordów oraz bliskich wybrzeży. Wybrać się „na wiking” w języku starych germańskich szczepów oznaczało wyprawę na rozbój morski i zdobycie w ten sposób sławy oraz bogactwa. Dlatego też wikingami nazwano wszystkich członków tych szczepów, czyli przodków dzisiejszych Norwegów, Szwedów i Duńczyków, którzy byli narodami morskimi. Wikingowie mieli zwyczaj grzebać swoich umarłych — przede wszystkim królów i królowe w łodziach, pod usypanymi z kamieni kurhanami. W rozkopanym w 1904 r. kurhanie pod Osebergiem zachował się wspaniały oryginał łodzi wikingów z początku IX w., znajdujący się obecnie w muzeum morskim w Oslo.
Jest to łódź otwarta, zbudowana z dębowego drewna, mająca jeden maszt, który podnoszony był dopiero na otwartym morzu. Dziobnica i tylnica łodzi są zdobione spiralą na kształt ogona smoka. Poprzeczny przekrój kadłuba poprzez stewy przypomina kształt litery „V” a na śródokręciu rozwarte „U”. Taka konstrukcja umożliwiała uzyskanie nawet bez balastu wystarczającej stateczności, co razem z wielkim żaglem i 15 wiosłami na każdej burcie umożliwiało osiąganie prędkości nawet do 15 węzłów.
