Dla wielomasztowych szkunerów, barków i pełnorejowców na początku XX w. została przyjęta nazwa windjammery. Angielskie wyrażenie „to jam” znaczy „wtłoczyć”, „wepchnąć”. W wolnym tłumaczeniu wyrażenie to oznacza wielkie żaglowce epoki pokliprowej pchane wiatrem i przeznaczone głównie do przewozu ładunków masowych z jednego kontynentu na drugi.

Pełnorejowce jako windjammery były praktycznie tylko czteromasztowe, bowiem trzy maszty miały fregaty klasyczne, a pięć masztów miał tylko jedyny żaglowiec – „Preussen”, największy pełnorejowiec świata i statek flagowy armatora Laeisza, właściciela firmy „Flying P – Lines”. Fregaty wielomasztowe miały stalową konstrukcję kadłuba, masz-tów, stalowe liny takielunku, co najmniej 5 żagli rejowych na każdym maszcie, windy parowe do stawiania żagli oraz niezbyt liczne załogi. Marynarze nie obsługiwali wszystkich masztów równocześnie, lecz przechodzili kolejno z masztu na maszt. „Preussen” o nośności około 8000 t i długości ponad 130 m należał do grona największych olbrzymów żaglowych, jak „Thomas W. Lawson”, „R. C. Rickmers”, „France” lub „Potosi”.

Takielunek „Preussena” był złożony z 48 żagli – z czego 30 wielkich żagli rejowych znajdowało się w sześciu kondygnacjach. Powierzchnia ożaglowania wynosiła 5560 m’, długość wszystkich lin – 42 km. Windy pokładowe, jak również maszyna sterowa i pompy balastowe posiadały napęd parowy. Top grotmasztu znajdował się 57 m nad pokładem a długość grotrei wynosiła 31,2 m. Fregatą czteromasztową był również „Peter Rickmers” (2936 BRT), jeden z najszybszych i najładniejszych żaglowców. wszechczasów. Był on w służbie od 1889 r. prawie 20 lat, dopóki nie zatonął w 1908 r. podczas sztormu w czasie podróży z Nowego Jorku do Rangunu.

Na każdym maszcie niósł siedem kondygnacji żagli. Czteromasztowa fregata „Falls of Clyde”, która większość swoich rejsów odbywała pomiędzy wybrzeżem Stanów Zjednoczonych i Wyspami Hawajskimi, jest od 1968 r. zakotwiczona w Honolulu jako cenny eksponat miejscowego Bishop Museum.