W 1851 roku William H. Brown, szkutnik z Nowego Jorku, postanowił skonstruować oceaniczny szkuner regatowy, który pokonałby Brytyjczyków na ich własnych wodach.

Zaproponował więc, że jego stocznia zbuduje taką jednostkę, pod warunkiem iż syndykat, na którego czele stał John C. Stevens, komodor Nowojorskiego Jachtklubu, kupi szkuner za cenę 30 000 dolarów, jeśli ten okaże się szybszy od jakichkolwiek amerykańskich przeciwników, a z kolei Brown odkupi go, jeśli przegra z jachtami brytyjskimi na ich rodzinnych wodach.

U podstaw tej umowy legła głęboka wiara Browna, że jest w stanie stworzyć jacht, który będzie nieoficjalnym, ale godnie reprezentującym Amerykę uczestnikiem wielkich regat or-ganizowanych w związku z Wielką Wystawą, która miała zostać otwarta w Crystal Palace w Londynie, 1 maja 1851 roku, na dwa dni przed zwodowaniem „Ameryki” na East River. „America” została zaprojektowana przez szefa odlewni traserskiej Browna, George’a Steersa, jako szkuner, ponieważ jej twórca wiedział, iż ten typ statków był szybki i na tyle łatwy w obsłudze, że wymagał stosunkowo nielicznej załogi.

Kadłub „Ameryki” był drewniany o smukłej linii, zwężający się od śródokręcia w stronę lekko uniesionego, ostro zakończonego dziobu odmiennego od typowych pełnych dziobów jednostek ze wschodnich wybrzeży USA, oraz do tyłu, aż do szerokiej, zaokrąglonej pawęży.

Omasztowanie składało się z dwóch pochylonych do tyłu masztów, z których każdy niósł żagiel gaflowy (grot osadzony na bomie i fok ze swobodnym likiem dolnym), topsel stawiany nad gaflowym grotem i ogromny kliwer. W wyścigu próbnym w USA „America” została pokonana przez „Marię”, slup mieczowo -balastowy, zaprojektowany specjalnie do żeglugi regatowej po wodach przybrzeżnych.

Niemniej jednak Nowojorski Jachtklub zaofiarował Brownowi kwotę 20 000 dolarów i „America” 21 czerwca ruszyła do Europy. Po dotarciu do Hawru w północnej Francji została poddana odpowiednim zabiegom trymowania i dostrajania do specyficznych warunków kanału La Mancie i 31 lipca, gotowa do regat, dopłynęła do miejsca cumowania koło Królewskiej Eskadry Jachtowej w Cowes, na północnej stronie wyspy Wight.

Konsorcjum Nowojorskiego Jachtklubu miało nadzieję odzyskać pieniądze wydane na zakup, wyposażenie i wyekspediowanie „Ameryki” przez Atlantyk przez obstawianie wszystkich pojedynczych wyścigów, do których jacht miałby zostać wyzwany, ale gładki wygląd amerykańskiej jednostki spowodował, że Anglicy nie kwapili się do obstawiania amerykańskich zakładów.

Stevens zdecydował się na wystawienie „Ameryki” w otwartym wyścigu, zaplanowanym na 22 sierpnia, o Puchar Królewskiej Eskadry Jachtowej i nagrodę 100 funtów. Polegał on na okrążeniu wyspy Wight bez poprawki czasowej. „America” była jedynym nieangielskim jachtem wśród 15 uczestników regat (siedem szkunerów i osiem kutrów).

Wyścig rozpoczął się o godzinie 10.00 w kierunku wschodnim, co poprowadziło jachty wokół wyspy w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. „America” wystartowała słabo, ale rozwinęła wspaniałą prędkość i już po godzinie znalazła się na piątej pozycji, a gdy minęła boję Noman’s Land na wschodnim krańcu wyspy, wiatr się wzmógł i wkrótce amerykański szkuner objął prowadzenie.

Mimo że dodana w Anglii stenga bukszprytu urwała się tuż przed 18.00, kiedy „America” mijała Needles, miała już 12 km przewagi nad najmniejszym z jachtów brytyjskich, 57-tonowym kutrem „Aurora”, znajdującym się na drugim miejscu. Niecałe 15 minut później „America” oddała salut banderą, mijając królewski jacht „Victoria and Albert”. Ten gest został odwzajemniony następnego dnia, kiedy królowa Wiktoria i książę małżonek odwiedzili zwycięski szkuner, który przekroczył linię mety o 20.53.

Zwycięstwo amerykańskiego żaglowca w Wielkiej Brytanii wywołało podziw, a w USA ogromny entuzjazm. Jednak pozbawione sentymentów konsorcjum Nowojorskiego Jachtklubu postanowiło pozbyć się szkunera i sprzedało go Johnowi de Blaquiere, Irlandczykowi, który wkrótce wypłynął swoim nowym nabytkiem w rejs śródziemnomorski.

W drugim wyścigu dookoła wyspy Wight w 1852 roku „America” zajęła drugie miejsce. Jacht został potem wycofany z eksploatacji i, przechodząc z rąk do rąk, stawał się kolejno własnością Henry’ego Montagua Uptona w 1856 roku, Henry’ego Sotheby’ego Pitchera w 1858 i Henry’ego Edwarda Decie’ego, który w 1861 roku pożeglował do Savannah w stanie Georgia.

Z nazwą zmienioną na „Camilla” szkuner powrócił do Anglii z agentami rządu konfederatów na pokładzie, a Decie kilkakrotnie startował w regatach w Solent, zanim pożeglował do Francji w sierpniu. Pod koniec października jacht znalazł się w Jacksonville na Florydzie i tam został sprzedany rządowi konfederatów, a jego nazwę prawdopodobnie zmieniono na „Memphis”.

Wykorzystywany był do omijania blokad portowych. Podziurawiony i porzucony w Rzece św. Jana na Florydzie, kiedy wojska Unii zdobyły Jacksonville, został wydobyty przez porucznika Johna Stevensa, który zmienił otaklowanie i uzbroił go w trzy działa, w tym jedno gwintowane 12-funtowe i dwa 24-funtowe. Jako USS „America”, szkuner został wcielony do służby w South Atlantic Blockading Squadron (Południowo-atlantycka Eskadra Blokująca).

Wraz z tą eskadrą, której zadaniem była głównie blokada portu Charleston w Karolinie Południowej, „America” przyczyniła się do utraty przez konfederatów trzech statków, które albo zostały schwytane, albo zmuszone do wejścia na mieliznę. Po remoncie w Nowym Jorku w 1863 roku „America” została statkiem szkoleniowym dla kadetów Akademii Marynarki Stanów Zjednoczonych.

W 1866 roku w Annopolis szkuner został wycofany z eksploatacji, ale przywrócono go do służby w 1870 roku, by wziął udział w pierwszych regatach o Puchar Ameryki (trofeum nazwane na cześć jachtu).
„America” zajęła tam czwarte miejsce na 24 uczestników. Pod pretekstem, że utrzymanie jachtu jest za drogie, „America” została sprzedana w 1873 roku generałowi Benjaminowi Butlerowi, który startował na niej w różnych regatach przez następne 20 lat. W 1876 roku szkuner był nieoficjalnym uczestnikiem regat o puchar Ameryki.

Po śmierci generała żaglowiec przeszedł w ręce jego prawnuka, Butlera Amesa, który startował na nim w regatach do 1901 roku. Wycofana z eksploatacji na 15 lat „America” została w końcu podarowana Akademii Morskiej.

W 1940 roku szkuner, już w bardzo złym stanie, został wyciągnięty na brzeg i przechowywany był w hangarze. W 1942 roku dach hangaru zawalił się pod ciężarem śniegu i los jachtu został tym samym przypieczętowany, chociaż dopiero w 1945 roku marynarka zdecydowała się na jego złomowanie. Repliki jachtu zostały wykonane w 1967 i 1995 roku.

America – (później „Camilla”, „Memphis” i „America”)
dwumasztowy szkuner regatowy
nośność – 180 ton ładunku
długość całkowita – 30,9 m
długość linii wodnej – 27,0 m
szerokość – 7,0 m,
zanurzenie – 3,35
prędkość – nieznana
uzbrojenie – brak
Załoga – 25 osób