Zaprojektowany dla Wilsona Marshalla przez Williama Gardnera, „Atlantic” został zbudowany przez Townsed & Downey S. & R. Company na Shooters Island w Nowym Jorku i zwodowany w 1903 roku. Szkuner był przeznaczony do żeglugi rekreacyjnej i regatowej i wyposażony został w pomocniczy napęd w postaci trzykołowego, rozprężnego silnika parowego ze śrubą napędową i składanym kominem, które można było demontować.

„Atlantic” zdobył swój tytuł do sławy w okresie, kiedy był jeszcze stosunkowo młodym statkiem. Był jednym z 11 uczestników rywalizacji o Puchar Imperatora, głównego trofeum regat zorganizowanych przez cesarza Niemiec, Wilhelma II, w 1905 roku, przebiegających na trasie: Sandy Hook w Nowym Jorku — Lizard Head w Anglii. Na starcie stanęło osiem jednostek amerykańskich, dwie brytyjskie i jedna niemiecka.

„Atlantikiem” dowodził kapitan Charles Barr, weteran regat o Puchar Ameryki na zwycięskich jachtach „Columbia” (w latach 1899 i 1901) i „Reliance” (w 1903). „Atlantic” pokonał trasę przez „swój” ocean w czasie 12 dni, 4 godzin 1 minuty i 19 sekund mimo napotkania po drodze silnego sztormu. Rekord, który 23/24 maja ustanowił na odcinku 560 km, pokonanym w czasie 24 godzin, przez wiele lat nie został pobity. Całkowity czas regatowy szkunera został pobity dopiero w 1968 roku przez trimaran „Paul Richard”, który pokonał tę trasę w czasie 10 dni, 5 godzin i 14 minut.

Podczas I wojny światowej Marshall publicznie złomował Puchar Imperatora z zamiarem podarowania złota, z którego miał być wykonany, Czerwonemu Krzyżowi. Okazało się jednak, że trofeum zrobiono z pozłacanego stopu cyny i ołowiu. Marshall sprzedał „Atlantica” Jamesowi Coksowi Bradleyowi i w czasie działań wojennych szkuner wykorzystywany był jako statek pomocniczy dla ścigaczy okrętów podwodnych.

Po wojnie „Atlantic” został sprzedany Korneliuszowi Vanderbiltowi, a potem odsprzedany Gerardowi B. Lambertowi i już jako jego własność był faworytem sponsorowanych przez króla Hiszpanii, Alfonsa XIII, regat transatlan-tyckich o Puchar Królewski w 1928 roku, ale został pokonany przez jacht „Elena”. W 1935 roku „Atlantic” eskortował „Yankee”, jacht regatowy klasy J należący do Lamberta, do Anglii na szereg wyścigów. Sam „Atlantic” od tego czasu już nie uczestniczył w regatach i podczas II wojny światowej został przekazany Straży Przybrzeżnej USA do ochrony wybrzeża przed łodziami podwodnymi.

Po II wojnie światowej „Atlantic” używany był przez Akademię Straży Przybrzeżnej USA jako jacht szkoleniowy. Zaholowany na złomowanie na rzekę Delaware kilka lat później, został uratowany przez Warda Brighta. Jego plany odrestaurowania jachtu niestety nie powiodły się, ale wrak „Atlantica” można było zobaczyć na brzegu rzeki jeszcze po śmierci Wrighta w 1968 roku.