Jednym z najbardziej wysławianych szkunerów służących w Królewskiej Marynarce był HMS „Pickle”, zbudowany w Plymouth jako cywilny „Sting”, kupiony przez Admiralicję w 1800 roku i zaadaptowany jako szybki statek kurierski i zwiadowczy, lekko uzbrojony w 10 dział.

W 1803 roku „Pickle” został włączony do Eskadry Przybrzeżnej admirała sir Williama Cornwallisa, dla której odbył rekonesans portów francuskich podczas blokady Brestu, Rochefort i L’Orient. 25 marca 1804 roku, w grupie trzech innych okrętów brytyjskich Eskadry Przybrzeżnej pod dowództwem porucznika Johna Lapenotiere, „Pickle” przybył z pomocą HMS „Magnificent”, który wpadł na mieliznę koło Black Rocks i uratował 650 członków załogi tego wojennego okrętu liniowego.

9 października 1805 roku „Pickle” i HMS „Weazle” zostały wysłane do pomocy kapitanowi Henry’emu Blackwoodowi w ogromnie ważnej misji patrolowania wybrzeży wokół Kadyksu i dostarczania wiceadmirałowi lordowi Nelsonowi bieżących informacji taktycznych na temat ruchów połączonej floty francusko–hiszpańskiej.

W tym czasie, tuż przed decydującą bitwą pod Trafalgarem, „Pickle” zdołał schwytać portugalski settee (dwumasztowy statek z ożaglowaniem łacińskim), który płynął z Tangeru z ładunkiem świeżego mięsa, oraz zauważyć i zameldować, że w Kadyksie stacjonują 33 liniowe okręty wojenne.

Podczas bitwy pod Trafalgarem, 21 października 1805 roku, „Pickle” był drugą najmniejszą jednostką w odwodzie Nelsona i jednym z pomniejszych okrętów floty brytyjskiej trzymanych z dala od walki. „Pickle” stał na północnym zachodzie nawietrznego skrzydła okrętów brytyjskich, którymi dowodził Nelson na HMS „Victory”. W ostatniej fazie bitwy „Piekle” wraz z trzema innymi statkami podszedł do płonącego francuskiego okrętu wojennego i zdjął z niego pozostałych przy życiu członków załogi.

Po zwycięstwie Brytyjczyków wiceadmirał sir Cuthbert Collingwood napisał depeszę do Admiralicji, w której informował o zwycięstwie i jednocześnie o śmierci Nelsona. Collingwood wybrał „Piekle”, jeden z najszybszych statków „szybkiego doniesienia”, do dostarczenia wiadomości do Anglii, a kopię depeszy miał dowieźć 26-działowy HMS „Nautilus”, 443-tonowy slup wojenny pod dowództwem kapitana Sykesa.

Szkuner wyruszył 26 października i dotarł do Anglii już po dziewięciu dniach, mimo sztormu koło przylądka Finisterre, który zmusił okręt do zboczenia z kursu. Lapenotiere rozkazał wtedy wyrzucić cztery carronady za burtę, żeby zmniejszyć ciężar statku. O 9.45 4 października „Piekle” zakotwiczył w zatoce Falmouth i w południe Lapenotiere był już w drodze do Londynu.

Na dachu wynajętej przez niego karetki pocztowej na kiju od szczotki powiewała dumnie flaga brytyjska, umocowana nad postrzępioną flagą francuską. „Nautilus” zakotwiczył koło Plymouth niecałe 12 godzin później. Podróż z Falmouth do Londynu trwała zwykle tydzień, ale Lapenotiere, zmieniając konie 19 razy, dotarł do Admiralicji po 37 godzinach, o pierwszej w nocy 6 października.

Natychmiast wprowadzono go do Pierwszego Sekretarza Admiralicji, Marsdena, i obudzono Pierwszego Lorda Admiralicji, lorda admirała Barhama, żeby przekazać mu wiadomość. Premier William Pitt został poinformowany dwie godziny później, a król Jerzy III i królowa Charlotte po czterech godzinach.

Kapitanowi Lapenotiere udzielono audiencji, podczas której król obdarował go srebrną solniczką. Było to pierwsza rzecz, która wpadła monarsze w rękę. Później Lapenotiere otrzymał nominację na komandora. „Piekle” powrócił do zwykłej służby i 3 stycznia 1807 roku pojmał 18-działowy francuski statek korsarski koło Lizard. 28 lipca 1808 roku „Piekle” osiadł na mieliźnie w wejściu do portu w Kadyksie i został zniszczony.

Lapenotiere pozostał w służbie morskiej do czasu, kiedy w wy-niku wybuchu został ranny. Przeszedł wtedy do pracy biurowej, a w 1834 roku zmarł. Doniosłe znaczenie „Piekle” w historii floty brytyjskiej uwiecznione jest corocznymi obchodami, organizowanej dla podoficerów Królewskiej Marynarki 5 listopada tzw. „Piekle” Night. Jest to uroczystość podobna do zarezerwowanej dla oficerów Trafalgar Night .

Typ – dwumasztowy szkuner kurierski i zwiadowczy

Wyporność – 127 ton

Wymiary – długość 22,25 m po pokładzie działowym, szerokość 6,1 m

Uzbrojenie – osiem dział 12-funtowych

Załoga – 40 osób