Budowanie dowolnego statku rozpoczyna się od projektu. W XIX wieku, gdy właściciel i budowniczy zdecydowali się na podstawowy rozmiar i kształt kadłuba, projektant lub mistrz stolarski zaczął rzeźbić model wykonany z wielu przypiętych do siebie desek bez użycia jakiejkolwiek maszyny do drewna. Po zakończeniu i zaakceptowaniu projektant można było pójść dalej – np. wziąć się za realizację kadłuba w pełnym rozmiarze.

Stępka jest kręgosłupem statku i zapewnia najważniejszą wytrzymałość wzdłużną statku. Stępka najczęściej jest zbudowana z tarcicy o wymiarach 12 ”x 12” lub większej, a długie kawałki są łączone po to, by zapewnić solidny kręgosłup. Kawałek drewna, który określa się jako dziób statku, i rufa, na której zawieszony jest ster, były chowane i przykręcane do stępki. Dzisiaj mogą być precyzyjne bowiem mamy do czynienia maszyny do drewna które znacznie ułatwiają to zadanie.

Żebra statku lub ramy były wykonane z prostych i zakrzywionych belek. Ramy zostały wykonane z wielu kawałków których wykonanie dzisiaj też jest dużo łatwiejsze przez maszyny stolarskie. Niegdyś stocznia wykonała wzory z wykonanego wcześniej projektu, nikt nie miał też nic przeciwko wybieraniu najlepszych kształtów drewna. Stolarze okrętu musieli przycinać drewno do pożądanego kształtu, były dostępne jedyne prowizoryczne maszyny do obróbki drewna dzięki którym było łatwiej usunąć niepotrzebny materiał. Poszczególne elementy były szalowane, skręcane i łączone na pancerzach.

Ówcześni stoczniowcy podnosili gotowe ramy na miejsce jeden po drugim, na szczycie stępki, tworząc podstawowy szkielet statku. Aby wzmocnić szkielet, drugi kil, zwany stępką, został zbudowany nad nią, na szczycie belek podłogowych ram.

Deskowanie i uszczelnianie

Po dodaniu dodatkowej konstrukcji do statku, staje się on gotowy do poszycia. Długie deski były specjalne wygięte wzdłuż kadłuba. Nie tylko musiały być odpowiednio przycięte, aby idealnie pasowały do kadłuba, ale także musiały mieć specjalnie przygotowane krawędzie do uszczelniania. Kiedy wszystkie pokładowe belki były już na miejscu, stolarze kładli je na pokład. Innym rodzajem poszycia jest sufit: wewnętrzna konstrukcja oszalowana wewnątrz ram. Pomimo swojej nazwy sufit działa jako podłoga ładowni i zapewnia dodatkową wytrzymałość wzdłużną kadłuba.

Uszczelnienie sprawia, że kadłub jest – szczelny. Aby to osiągnąć gruboziarnista, impregnowana smołą przędza z manili lub konopi ze starych lin, jest wbijana w szwy między deskami. Po całkowitym uszczelnieniu można było się brać za…

Wykończenie i wyposażenie

Stolarze stawali się bardziej aktywni, gdy większość pierwotnej struktury została ukończona. Budowali kambuz, włazy i inne części pokładowe. Często kończyli kabinę kapitana w drewnie meblowym, takim jak mahoń, lub orzech – wstępnie prefabrykując go na lądzie. Stolarka w kabinach kapitanów była często bardzo skomplikowana i wymagała wysoko wykwalifikowanej stolarki.

Malarze stosowali powłoki w celu ochrony drewna. Czasami statek posiadał na kadłubie figurant wykonany przez rzeźbiarza statku, który wykuł go z dużego, zabudowanego bloku drewna. Figurant został zamontowany na dziobie statku, pod bukszprytem. Dzisiaj jest to dużo łatwiejsze prawda?