• – 1502 r.
• – Rysunek piórkiem i kredą na papierze
• – 44 x 62 cm.
• – Royal Collection, Windsor, Wielka Brytania

W 1502 r. cieszący się nienajlepszą sławą awanturniczego kondotiera książę Cesare Borgia mianował Leonarda da Vinci nadwornym architektem i powierzył mu zadanie wykonania pomiarów oraz umocnienia warowni w północnej Italii. W wyniku tego zlecenia powstał jeden z najdoskonalszych planów miasta włoskiego renesansu.

Sporządzenie mapy niewielkiego miasta Imola położonego koło Bolonii zajęło Leonardowi trzy miesiące. Zrywając z powszechnym w średniowieczu zwyczajem przedstawiania miast w postaci perspektywy eksponującej fasady ważniejszych budowli (zazwyczaj w różnej skali, zależnej od znaczenia danego obiektu), a nie ich plan, Leonardo zastosował rysunek ichnograficzny — czyli rzut, który powstaje przy pionowym oglądzie przestrzeni położonej poniżej patrzącego.

Stworzył tym sposobem niemal nowoczesny plan architektoniczny miasta, w którym każdy element został przedstawiony w przekroju poprzecznym poziomym odwzorowanym pionowo na powierzchni ziemi. Pozwoliło to uniknąć deformacji właściwych wcześniejszym planom i dało Borgii przewagę nad innymi — pozwoliło skuteczniej planować obronę tak dokładnie udokumentowanego miasta.

Wiele wskazuje na to, że Leonardo używał najróżniejszych sposobów pomiaru: od tradycyjnej techniki pomiaru dróg i placów krokami lub sznurami po najnowsze, wyszukane metody inżynieryjne — używał np. dość prostego teodolitu. Natomiast stosunkowo rzadko wykorzystywał kompas i dość swobodnie traktował bieg ulic — nowoczesna fotografia satelitarna potwierdza precyzję większości planów miast autorstwa Leonarda.