Slup (1780-1800 ) to rodzaj jednomasztowego statku z ożaglowaniem skośnym, niosącego jeden lub dwa żagle dziobowe. Był zaprojektowany do krótkotrwałych zadań, takich jak działania zwiadowcze dla floty, patrolowanie wód przybrzeżnych oraz przechwytywanie i niszczenie statków pirackich. Konstrukcja slupa opierała się na stosunkowo krótkim  ale głębokim kadłubie z pełnym pokładem. Maszt składający się z masztu głównego i stengi, dźwigał ogromną ilość płótna. Dla uzyskania jak największej prędkości, slup wyposażono w niezwykle długi bukszpryt, który umożliwiał dostawienie dwóch żagli przednich, czyli pary kliwrów. Pozwalało mu to żeglować ostro do wiatru i osiągać prędkość ponad 11 węzłów (był przy tym bardziej zwrotny niż szkuner czy brygantyna, które były w marynarce typowymi pościgowcami).

Slup miał około 100 ton wyporności i zanurzenie około 2,4 metra. Uzbrojony był w 14 dział, a załoga liczyła średnio 75 ludzi. Wyposażony był dodatkowo w siedem par wioseł.