Wodowanie: 1906 r. Przebudowa 1988 r.
Stocznia: Brema, Niemcy.
Armator: Deutshe Stiftung Sail Training, Niemcy.
Bandera: Niemiecka.
Ożaglowanie: Bark.
Typ: Przebudowany latarniowiec.
Materiał: Stal.
Długość: 62,55 m.
Szerokość: 8,02 m.
Zanurzenie: 4.88 m.
Wyporność: 800 ton.
Powierzchnia żagli: 1010 m2.
Napęd pomocniczy: 510 KM. MAN.
Załoga: 60 osób.
Sposób użytkowania: Żaglowiec szkolny
Alexander von Humboldt” jest jednym z najbardziej charakterystycznych wielkich żaglowców, łatwym do zidentyfikowania dzięki niezwykle długiemu, sięgającemu prawie do fokmasztu, pokładowi rufówki oraz żaglom w kolorze butelkowej zieleni. Nic jednak nie wskazuje na to, że został zaprojektowany jako latarniowiec (statek zakotwiczony na stałe obok jakiejś przeszkody nawigacyjnej). Początkowo rolę tego typu jednostek pełniły odpowiednio przystosowane stare żaglowce, gdyż uważano, że po zakotwiczeniu są w stanie najlepiej przetrwać sztormy. Później podobny kształt kadłuba nadawano wszystkim nowym latarniowcom, co z kolei ułatwiło przekształcanie niektórych w żaglowce różnych typów.
Jednym z takich statków latarniowych był właśnie „Aleksander von Humboldt”: O zmianie jego przeznaczenia zadecydował nie tylko kształt kadłuba, ale także pochodzenie. Otóż został zaprojektowany przez Fredericka Middendorfa, sławnego twórcę niemieckich żaglowców handlowych, które wielokrotnie opłynęły przylądek Horn, takich jak legendarny pięciomasztowy pełnorejowiec „Preussen”, zwodowany w 1902 r. Statek zapoczątkował serię czterech bliźniaczych jednostek zbudowanych przez stocznię Weserwerft (obecnie spółka akcyjna AG Weser) w Bremie. Najpierw, po zwodowaniu w 1906 r., nosił nazwę „Reserve Sonderburg”, która sugerowała, że używano go wtedy, gdy trzeba było zastąpić na czas koniecznych napraw któryś ze statków latarniowych zakotwiczonych na stałe jako znaki nawigacyjne w rejonie ówczesnego niemieckiego portu Sonderburg (obecnie Sonderborg w Danii).
Później, w miarę kotwiczenia w różnych miejscach na Bałtyku, otrzymywał nowe nazwy, m.in. „Reserve Fehmarnbelt” i „Reserve Holtenau” (od 1920 r.). Pod koniec II wojny światowej przemianowano go na „Kiel”; odtąd cumował w rejonie Kilonii, zastępując na stałe poprzedni statek latarniowy, trafiony aliancką bombą. Na początku 1957 r. został staranowany przez szwedzki frachtowiec i zatonął. Podniesiono go jednak z dna i po trwającym dwa lata remoncie i modernizacji znów zaczął pełnić dawne funkcje. Po zbudowaniu kilońskiej latarni morskiej w połowie 1967 r., „Kier był przenoszony w kolejne miejsca, głównie na Morzu Północnym. W następnych latach służył jako latarniowiec w Zatoce Helgolandzkiej.
Gdy zainstalowano tam automatyczną świetlną boję nawigacyjną, w 1986 r. statek wycofano z użytku i odstawiono do Wilhelmshaven. Po naprawieniu uszkodzeń, jakich doznał w wyniku zderzenia z inną jednostką w porcie, został odholowany do Bremerhaven, gdzie otrzymał nazwę Confidentia. Tymczasem Niemieckie Stowarzyszenie Szkolenia Żeglarskiego (STAG), mające siedzibę w Bremerhaven, postanowiło przekształcić latarniowiec w bark szkolny. Plan zmiany konstrukcji sporządził kapitan Manfred Hovener, a całościowy projekt wykonał inżynier Zygmunt Choreń, znany polski architekt okrętowy, twórca m.in. pełnorejowca „Dar Młodzieży” i barkentyny „Pogoria”. Głównymi sponsorami stali się Browar Beck w Bremie oraz pochodzący z tego samego miasta armator i przedsiębiorca Egon Harms. Funkcje właściciela, nadzorującego przebudowę statku, a później zarządzającego jednostką, powierzono specjalnie powołanej fundacji Deutsche Stiftung Sail OSM Po ukończeniu prac w stoczni w Bremie – 1988 r. oddano do użytku trójmasztowy noszący imię barona Alexandra von Humboldta (1769-1859) – niemieckiego podróżnika i przyrodnika, jednego z twórców nowoczesnej geografii.
Bark ma tradycyjny, charakterystyczny dla niemieckich statków bezanmaszt z gaflowymi bezanami dolnym i górnym. Reje, zgodnie z rozwiązaniem konstrukcyjnym preferowanym przez Zygmunta Chorenia, są mocowane na stałe w pionie, nie można ich więc po zwinięciu MO opuszczać wzdłuż odpowiadających im części masztów Jedynie grottrumsreja jest podnoszona za pomocą przymocowanego do niej fału. „Alexander von Humboldt” odbywa letnie rejsy szkoleniowe po Morzu Północnym i Bałtyku, regularnie też uczestniczy w Tall Ships Races. W 1992 r. brał udział w transatlantyckich regatach z okazji 500-lecia pierwszej wyprawy Kolumba do Ameryki. W zimie 1998/1999 r. popłynął na Karaiby i do Ameryki Południowej dla uczczenia 200. rocznicy podróży morskich swego patrona, Alexandra von Humboldta, do tych regionów świata. Zimą bark odbywa zazwyczaj rejsy na Wyspy Kanaryjskie, zabierając na pokład dorosłych uczestników szkoleń żeglarskich.
