Należy do najstarszych łodzi świata. Była zbudowana z trzciny, która obficie porastała brzegi Nilu. Najpierw była to tylko tratwa trzcinowa z wiosłami, a dopiero później, to jest około 3500 r. p. n. e., otrzymała kształt łodzi. Używano jej głównie do żeglugi po Nilu. Dziób i rufa łodzi były wygięte w celu ułatwienia przybijania do brzegu na płytkich wodach. Dla żeglugi morskiej dziób i rufa zostały jeszcze bardziej wygięte w kształcie łuku za pomocą liny zamocowanej do masztu lub korpusu łodzi.
Wyprawy Thora Heyerdahla i jego współpracowników na łodziach „Ra I” w 1969 r. i „Ra II” w 1970 r. udowodniły nie tylko, że łódź z trzciny papirusowej wytrzyma żeglugę na morzu przez dwa miesiące, ale również, że „Ra I” tonęła na skutek fal przychodzących z tyłu, bowiem wygięty łuk rufy nie był zamocowany liną do masztu. Po pewnym czasie rufa poddała się i zanurzyła głębiej w wodzie. „Ra II” miała już koniec rufy zamocowany liną do masztu i po również dwumiesięcznym rejsie z marokańskiego Safi szczęśliwie dopłynęła do Bridgetown na Barbados. Było to możliwe i dzięki temu, że łódź nie była zbudowana z dużej ilości małych wiązek papirusu jak „Ra I”, ale z mniejszej liczby większych rolek, które o wiele mniej nasiąkały wodą, niż na „Ra I”. „Ra II” zbudowali Indianie boliwijscy znad jeziora Titicaca, gdzie w ten sposób do dzisiaj budują oni łodzie trzcinowe, nazywane „totoras” (jeden egzemplarz znajduje się w muzeum morskim małych łodzi w angielskim porcie Exeter).
W Egipcie trzcinowe łodzie budowane były z kilku wiązek, przy czym skrajne wiązki były większe, tworząc jakby burtę łodzi. Żagiel był również z papirusu lub z bawełny. Reja żagla składała się z dwóch części i była zamocowana do masztu, który miał kształt litery „A”. Każdy członek załogi posiadał wiosło, bowiem w czasie żeglugi z prądem na Nilu był zawsze wiatr przeciwny i przy żegludze pod prąd trzeba było pokonywać jego opór. Wioślarze najpierw siedzieli twarzą do dziobu, ale później, gdy na łodziach drewnianych zastosowano wiosła z dulkami, zostali zwróceni twarzą do rufy. Sterowanie odbywało się jednym lub dwoma wiosłami sterowymi.
Łódź trzcinowa była wygodna ze względu na prostotę budowy, bowiem łodygi trzcinowe można było łatwo łączyć. Niekorzystne było jednak nasiąkanie wodą, dlatego istniała potrzeba częstego suszenia łodzi. Podobne trzcinowe łodzie i tratwy używane są jeszcze dzisiaj we wschodniej Afryce, w rejonie Zatoki Perskiej i w Ameryce Południowej.
Na stronie można obejrzeć modele żaglowców w budowie, gotowe modele żaglowców, sposób wykonania poszczególnych elementów. Prowadzimy sprzedaż gotowych modeli żaglowców, wykonujemy dioramy pokładów i wyposażenia.
