Okręty wikingów nazywano „langskip”, co dosłownie znaczy długi okręt, odznaczały się bowiem stosunkiem długości do szerokości wynoszącym 7 : 1. Najdłuższe langskipy posiadały wysoką dziobnicę z nasadą w kształcie głowy smoka, która miała odstraszać duchy opiekujące się miastami lub osiedlami, na które napadali wikingowie. Nazywano je drakkarami i skeidami, które były trochę mniejsze.
Podczas rejsu powrotnego wikingowie zdejmowali głowy smoków, aby nie obrazić własnych duchów opiekuńczych. Na łodziach znajdowało się 40-80 wioślarzy i przynajmniej tyluż wojowników. Snekkary — jeszcze mniejsze od skeidów zabierały 40 wioślarzy, a na dziobnicy zamiast głowy smoka znajdowała się paszcza węża. Najmniejsze langskipy były nazywane ledungami. Langskipy musiały mieć większą ilość wioseł, aby mogły przedostać się rzekami. Nad wiosłami zawieszone były tarcze wojowników, które podwyższały wolną burtę okrętu oraz ochraniały wioślarzy. Langskipy były łodziami otwartymi bez pokładu. Załoga spała w skórzanych śpiworach a w czasie deszczowej pogody zabezpieczała się brezentem rozkładanym na kształt dużego namiotu.
Reja wielkiego żagla zawieszona była na podnoszonym maszcie, a wiosło sterowe, podobnie jak w innych okrętach wikingów, przegubowo zamocowane na części rufowej prawej burty (w związku z tym prawa burta do dziś nazywa się sterburtą). Podobny do langskipa okręt z drugiej połowy IX w. został wykopany w 1880 r. przy Gokstad. Tak samo jak w Osebergu tak i w Gokstad znajdował się on w kurhanie, dzięki czemu zachował się w doskonałym stanie i dzisiaj należy do najchętniej oglądanych eksponatów muzeum morskiego w Oslo (rys.). Okręt z Gokstad był lepiej przystosowany do dłuższych rejsów niż z Osebergu, bowiem miał mocniejszą konstrukcję i wyższe burty. Napęd stanowiło 32 wioślarzy lub żagiel podwieszony na 10-metrowej rei. W 1892 r. 13 Norwegów pod dowództwem kapitana Magnusa Andersena wypłynęło na łodzi „Viking”, która była dokładną kopią okrętu z Gokstad, na wyprawę z Bergen do Nowego Jorku.
Łódź bardzo dobrze trzymała się na niespokojnych wodach Atlantyku a system sznurowego wiązania klepek do ożebrowania okazał się bardzo wytrzymały, mimo wielkich naprężeń kadłuba. „Viking” znajduje się dzisiaj w Lincoln Park w Chicago. Na zbudowanej w Danii w 1940 r. podobnej kopii nazwanej „Hygin” przepłynięto do Wielkiej Brytanii, zaś inna kopia szwedzka — „Ormen Friske” — w 1950 r. zatonęła na Morzu Północnym.
